Toksik Ebeveynlik Çocukları Olumsuz Etkiliyor

Hangi Ebeveyn Tavırlarını Bu Tarif İçerisinde Ele Alabiliriz? Bu Biçim Ebeveyn Tavırları Çocukları Nasıl Tesirler?

• Katı, reddedici, eleştirel ebeveyn tutumları: Bu tavırlara sahip ebeveynler çok kuralcı ve disiplinlidir.  Koyduğu hudutlarda esneklik göstermezler, çocuğu ile ilgili karar verilmesi gereken bir bahiste en yanlışsız kararın kendi kuralları ve hudutları çizgisinde verilen karar olduğuna inanırlar ve bu kararın dışındaki tüm fikir ve teklifleri reddederler. Çocuklarının görüşlerini dinleseler dahi onların bakış açısından mevzuyu ele alamazlar, çocuklarının hislerini manaya, empati hünerleri kâfi değildir, ani öfke içerikli davranışlar gösterebilirler. Bu usul ebeveyn tavırlarının baskın olduğu ailelerde yaşayan çocuklar kendilerini kıymetsiz, değersiz hissedebilirler. Aile dışındaki okul üzere toplumsal ortamlarda, akran ortamlarında kendi görüşlerini beyan etmekten çekinirler, farklı etraflarda de görüşlerine kıymet verilmeyeceği, eleştirileceği, dalga geçileceği hissi yaşayabilirler. Kendileriyle ilgili kendisinin tek başına seçim yapabileceği, karar verebileceği mevzularda dahi ebeveynlerine yahut arkadaşlarına bağımlı kalabilirler, kendi başlarına inisiyatif almaktan çekinebilirler.  Veya zıttı olarak kendileri de katı, kuralcı olup ebeveynlerini rol model olarak alıp farklı beşerlerle ilgilerinde misal şeklide kendi fikirlerinin dışına çıkmakta zorlanan, esneklik gösteremeyen, bu nedenle arkadaş ortamlarında sevilmeyen, dışlanan çocuklar olabilirler.  Bu davranışlarını bilinçdışı gerçekleştirdikleri için neden dışlandıklarını anlayamazlar. Ergenlik ve genç yetişkinlik periyodunda özgüven sorunları, değersizlik, yetersizlik hisleri, depresyon, dert bozuklukları yaşama riskleri artar.

• Aşırı müdahaleci, kollayıcı, kollayıcı ebeveynlik tavırları: Bu usul ebeveynlik tavırlarının baskın olduğu ebeveynler genel olarak çok dertli bir yapıya sahiptirler, tasa bozuklukları teşhisleri olabilir. En aksisini düşünme, karamsarlık ve felaketleştirmeye yatkınlıkları vardır. Erken çocukluk çağından itibaren çocuklarının başına onları duygusal ve fizikî olarak olumsuz etkileyecek olayların gelebileceğine dair çok dert ile onları yalnız bırakmama uğraşı içine girerler. Her davranışlarını denetim ederler. Yalnız uyumalarına müsaade vermezleri park üzere oyun alanlarında daima nezaret altında meblağlar, kendi başına yapabileceği işleri başına ziyan gelir niyeti ile tek başına yapmasına müsaade vermezler. Kendini sözel olarak savunabileceği, söz edebileceği ortamlarda çocuğunun yerine konuşurlar ve onu savunmaya çalışırlar. Çocuklar da küçüklük çağlarından itibaren korkulu, kaçıngan bir yapıya sahip olurlar. Arkadaşları ona ziyan verebilir diye düşünebilirler, ‘ya ödevimi eksik yaptıysam, ya öğretmen kızarsa’ gibi düşüncelerle okula gitmeyi reddedebilirler. ‘Ya top başıma gelirse, başım kanarsa’ üzere niyetlerle arkadaşlarıyla toplu oyunlara katılmaktan kaçınabilirler. Ergenlik çağlarına gelseler dahi karanlık korkusu, hırsız korkusu, canavarlar, yaratıklar üzere daha çocukluk çağına mahsus kaygılarından sıyrılmakta zahmet yaşarlar. Üniversite çağlarına geldiklerinde ailelerinden başka yaşamayı istemezler. Bağımlı, dertli ve kaçıngan bir kişilik yapılanması geliştirebilirler. Telaş bozuklukları, takıntı bozuklukları, depresyon, gerilime karşı çok hassaslık, karar verme ve aksiyon geçirme zahmeti genç yetişkinlik devirde yaşayabilecekleri meselelerdir.

• İhmalkar ebeveyn tavırları: Çocuklarının duygusal ve fizikî gereksinimlerinden fazla kendi hayatını ön plana alan ebeveynlerdir. İş hayatları ile uzun müddet meşgul olurlar, çocuklarının onlardan kendisine vakit ayırma taleplerinin birçoklarını karşılıksız bırakırlar. Çocuklarının kendi işlerinin ve hayatlarının ne kadar ağır olduğunu anlamasını, görmesini isterler. Bazen kendi duygusal yüklerini, problemlerini çocuklarına anlatıp onlardan dayanak beklerler. Daha yalnız büyüyen, ebeveynleriyle erken çocukluk çağlarından itibaren duygusal birlikteliği gereğince deneyimlememiş gençler olurlar. Büyükanneleri ile yahut bakıcılarla büyüler. Erken çocukluk devirlerinde sık bakıcı değişikliği durumlarında farklı farklı tavırlara maruz kalabilirler, bu da onlarda baş karışıklığı ve insanlara inançlı bağlanma zahmeti doğurabilir. Çocuklar kendilerini daha yalnız hissedebilirler, ebeveynlerinin takviyesi birlikte karar verilmesi gerek mevzularda dahi tek başına karar verme ve harekete geçme zorunda kalabilirler, yaşlarına nazaran çok da istemediğimiz erken olgunlaşma, büyüme belirtileri gösterebilirler. Ergenlik devrinde arkadaş etrafına daha çok yönelebilirler, gece çıkmaları, alkol kullanımı üzere durumlarla yaşlarına nazaran daha erken başlayabilirler. Geç yetişkin periyotta insanların onu bırakabileceği kaygısı ile yakın bağlantılarda bağlanma problemleri yaşayabilirler. 

• Aşırı müsamahakar ebeveyn tavırları: Ebeveynler çocuklarının her istediğini yapma, hiçbir isteğini reddetmeme, çok müsaade verici olma, uygunsuz davranışlarına hudut koymama eğilimi içinde olurlar. Çocuklarının yaptığı yanlışları görmezden gelirler. Çocuklarını gereğinden fazla över ve tebrik ederler. Bu biçim ebeveyn tavrıyla yetişen çocuklar farklı ortamlarda da kendi davranışlarına hudut koymada zahmet yaşarlar, rahat hareket ederler, hudut tanımamayı ‘doğal, normal’ olarak kabul ederler, çocukluk çağlarında arkadaş ortamlarından dışlanma yaşayabilirler. Okul üzere kurallı ortamlarda otorite tanımama, öğretmenlerle irtibat sorunu yaşayabilirler. Tenkitlere açık olmazlar ve bu hallerde saldırgan tavırlar sergileyebilirler.

Danışmanlık ve Dayanak Almak Önemli 

Tüm olumsuz ebeveyn tavırlarının çocukluktan erişkinliğe kadar kimlik ve kişilik gelişiminde, gelişebilecek ruhsal ve bedensel problemlerde katkısı olabileceğinden bireylerin erken farkındalıkları, değişime açık olmaları ve gereğinde bu alanda danışmanlık ve takviye almaları  daha sağlıklı kuşaklar için kıymet arz etmektedir. 

Kaynak: (BYZHA) Beyaz Haber Ajansı